Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/540

 Desvignes z restauracyi udał się do bankierskiego biura przy ulicy Le Pelletier.
 — I cóż? — zapytał go Verrière.
 — Na jutro... wszystko ułożone...
 — Zatem nieodmiennie bić się będziesz?
 — Nic pewniejszego.
 — Niech dyabli porwą tego Vandama!
 — I owszem... nie przeszkadzałbym temu. A teraz siadajmy do pracy.
 Gdy dwaj wspólnicy wyszli z biura około szóstej godziny, aby się udać na obiad do pałacu na bulwar Haussmanna, fiakr, powożony przez Loriota, stał naprzeciw połacu, po drugiej stronie bulwaru.
 W chwili, gdy Verrière z Arnoldem, przybywszy pieszo, zatrzymali się przed bramą, czekając na otwarcie takowej, inteligentna głowa chłopięca ukazała się w oszklonych drzwiczkach fiakra i dwoje błyszczących oczu rozpatrywać się poczęło w postaci Arnolda Desvignes, badając ją od stóp do głowy.
 Skoro zamknięto bramę za Verrièrem i jego wspólnikiem, młodzieniec w mundurku gimnazisty wyskoczył z fiakra na chodnik.
 Był to Misticot.
 — Ojcze Loriot — rzekł do woźnicy — już moją czynność ukończyłem. Pozostaje mi zapłacić ci i podziękować.
 — Widziałeś tego człowieka?
 — Widziałem. Jego fizyognomia wyryła się tu... głęboko.
 To mówiąc, wskazał na czoło.
 — Może chcesz, abym cię jeszcze gdzie zawiózł? — pytał Loriot.
 — Nie, mam jeszcze coś tu do załatwienia. Wkrótce jednakże znów płynąć będziemy razem.
 — Tem lepiej... wiesz, iż ja jestem starym włóczęgą. Jeżdżę mą budą nr. 13-ty po Paryżu od niepamiętnych czasów,