Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/550

 — Ma się rozumieć... Przed dwoma tygodniami zebraliśmy się wszyscy w Salonie rodzinnym w Saint-Mandé, na zaślubiny jednego z moich siostrzeńców. Kuchnia tam jest doskonałą... przyjęcie było wspaniałem!
 — I żaden z tych pańskich krewnych nie odbierał wiadomości od Edmunda Béraud, odkąd opuścił on Paryż, wyjechawszy do Indyj?
 — Żaden z nich, panie. Gdyby Edmund do którego coś pisał, inni wiedzieliby o tem... zarazby sobie to zakomunikowano. Zresztą, gdyby mu przyszła myśl wysłania, listu, pisałby przedewszystkiem do mnie, lub do mej siostry, na pewno.
 — Pańska siostra jest zamężną?
 — Jest wdową, panie... Karolina z Béraudó’w Perrot.
 — Jej zatrudnienie?
 — Jest praczką.
 — Mieszka?
 — Przy ulicy Garreau, nr. 17-ty, w Montmartre.
 Casseneuve zapisywał to wszystko w notatce, według rozkazu naczelnika policyi.
 — Podaj mi pan nazwiska i adresy wszystkich swych krewnych — rzekł tenże.
 — Jeżeli to dla przekonania się czyli nie odbierali wiadomości od Edmunda Béraud, to nadaremne... — odparł gałganiarz; nic więcej nie wiedzą nademnie, upewniam.
 — Mniejsza z tem... uczyń pan, co żądam.
 Piotr Béraud dyktował kolejno nazwiska. Skoro wygłosił Juliusza Verrière, naczelnik policyi przerwał zdumiony:
 — Juliusz Verrière... byłżeby to ów bankier?...
 — Tak, panie... wielkość, z którą nie sympatyzuję bynajmniej. Osobistość pozująca na bogacza... Jego córka, a moja siostrzenica, posiada więcej przymiotów i zalet w małym swym palcu, niźli on w całej osobie.
 — Zatem, mój ojcze... — wyrzekł naczelnik, skoro gałganiarz ukończył dyktowanie — musisz oczekiwać wraz z nami