Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/570

 Siostra Marya zbliżyła się do żołnierza, który, salutując ją po wojskowemu, odpowiedział:
 — Mój porucznik jest na dwudziestoczterogodzinnym urlopie. Wyjechał wczoraj wieczorem z dwoma swoimi kolegami i nie powróci aż dziś wieczorem.
 — Lecz czy napewno powróci?
 — Tak mi powiedział.
 — Od wczoraj nie nadeszła od niego żadna wiadomość?
 — Żadna.
 — Nie wiesz pan, dokąd się udał za urlopem?
 — Nie wiem.
 Zakonnica zrozumiała, iż daremnem byłoby badać o więcej; żołnierz nie mógł być powiernikiem swojego oficera, ztąd nic nie wiedział napewno.
 Gdyby Vandame został zabitym albo ranionym, dwaj towarzyszący mu przyjaciele mogliby o tem jedynie udzielić wiadomość.
 Kuzynka Anieli odejść zamierzała.
 — Skoro powróci porucznik — zapytał żołnierz — co mam mu mam powiedzieć?
 — To tylko, że siostra Marya tu była, chcąc się z nim widzieć... Będziesz pamiętał me imię?
 — O! doskonale... Siostra Marya... wszakże tak? Dopełnię ściśle zlecenia.
 — Dziękuję ci, mój przyjacielu.
 Zakonnica wsiadła do fiakra.
 — Co począć? — rozmyślała. — Jakie sprawozdanie złożyć Anieli ze swej bytności w Vincennes? Wiadomość, jaką otrzymała, nie uspokoi obaw młodego dziewczęcia, ale powiększy je raczej.
 Widocznem było dla siostry Maryi, iż Verrière nie skłamał. Pojedynek miał miejsce, czego wyjazd porucznika z dwoma kolegami był najlepszym dowodem. Vandame pojechał bić się za rogatki, nie ulegało to wątpliwości.