Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/572

 — Zdrów... i cały! Oddycham! — wyszepnął, pośpieszając drzwi otworzyć.
 — Otóż jestem... — zawołał Desvignes, zawsze zimny i obojętny, ukazując się w progu.
 — Jakżem szczęśliwy, że cię widzę! — odrzekł Verrière, ściskając mu rękę. — Dlaczego jednak wbrew uczynionej obietnicy, dręczyłeś mnie tak przez dzień cały? Depesza wszakże szybko nadchodzi?
 — Stacya, na której wysiedliśmy, nie przyjmuje telegramów... oto moje usprawiedliwienie.
 — Jest ono dostatecznem... A teraz mów mi o Emilu Vandame... Czy poległ?
 — Nie.
 — Zatem raniony niebezpiecznie?
 — I to nie...
 — Jakto... nie odbył się więc pojedynek... Mój siostrzeniec nie stanął? przysłał usprawiedliwienie.
 — Nie było żadnych uspradliwień... Biliśmy się...
 — Czy podobna... zatem chybiłeś?
 — Trzymałem go bezbronnego na końcu lufy mego pistoletu, nie śpiesząc z wystrzałem.
 Verrière cofnął się osłupiąły.
 — Nie śpieszyłeś z wystrzałem? — powtórzył — gdy dość było jednego naciśnięcia kurka, ażeby uwolnić nas obu od osobistości podwójnie dla nas niedogodnej, jako rozkochanego w mej córce i jako spadkobiercę Edmunda Béraud.
 — Sądzę, iż powiedziałem ci już o moich zamiarach w tym względzie.
 — Bezwątpienia... lecz teraz zmieniły się okoliczności. Jest to czystem szaleństwem z twej strony!... Od niego pochodziło wyzwanie... Dlaczego więc go oszczędzać i żyć mu pozwalać?
 — Nie obawiaj się... Jeżeli pozostawiłem mu życie, zabiłem go moralnie. W obecnej chwili Vandame już prawie nie żyje. Pozostaje mu tylko iść szukać śmierci w Tonkinie, jak