Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/584

 Arnold, złamany znużeniem, pojechał na ulicę Tivoli gdzie udawszy się na spoczynek, zasnął snem ołowianym.
 Nazajutrz, wczesnym porankiem, udał się własnym powozem do Botanicznego ogrodu, a wysiadłszy przy furtce tegoż, wychodzącej na ulicę Buffona, szedł bulwarem Szpitalnym aż do domu oznaczonego numerem 8-ym, gdzie dosięgnąwszy trzeciego piętra, zadzwonił do mieszkania Scotta i Trilbego, którzy, jak wiemy, ulokowali się tu pod nazwiskiem braci Perron.
 Scott mu otworzył, wołając:
 — Otóżeś przyszedł nareszcie!... Zaczęliśmy rozpaczać, od tak dawna nie widząc ciebie.
 — Jestże coś nowego? — pytał były sekretarz z Kalkuty, zamknąwszy drzwi za sobą.
 — Ma się rozumieć.
 — Coś, co dotyczy Misticota?
 — Tak właśnie.
 — Cóż się z nim dzieje?
 — Od dwóch dni nie sprzedaje medalików na Montmartre, zdaje się, że zmienił rzemiosło.
 — Należało zbadać przyczynę jego nieobecności.
 — Powód ten odgaduję potrosze. Przed trzema dniami, stojąc na czatach przy ulicy de la Fontaine, naprzeciw domu, gdzie mieszka, widziałem zakonnicę, która przybyła tam, pytając się o niego.
 Desvignes drgnął zaniepokojony.
 — Zakonnicę? — powtórzył.
 — Tak.
 — Jak ona wyglądała?
 — Piękna i młoda.
 Wspólnik Verriera zmarszczył czoło.
 — Cóż tam robiła ta zakonnica? — zapytał.
 — Nie znalazłszy chłopca w mieszkaniu, pojechała szukać go na wzgórze, koło kaplicy, co dowodzi, że zna jego zwyczaje. Podrostka tam jednak nie było.