Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/605

 — Zapłacisz, czy nie zapłacisz? — krzyknął rozdrażniony, przyskakując do La Fougèra.
 — Nie... nie... nie! po sto razy nie!... dopóki nie wystawię nowej sztuki... Później ci zapłacę.
 — A ja ci mówię, że potrzebuję natychmiast moich pieniędzy! Nie chcesz mi ich oddać... mniejsza z tem... Verrière poręczył, niechaj zapłaci, a ciebie poszukuje. Idę wprost do niego... ale bądź pewnym, iż od dziś będziesz zapisanym na listę upadłych!
 Tu trzasnąwszy drzwiami, wyszedł z gabinetu.
 — Hołysz... żebrak!... — wołała z rozdrażnieniem Leona.
 La Fougère chwycił się za głowę, biegając po pokoju.
 — On ma słuszność... — wyjąknął. — Verrière przyprawi mnie o bankructwo. Lepiej mu było zapłacić.
 — Lecz czem?
 — Pozostało ci jeszcze trzydzieści tysięcy franków...
 — Sądzisz więc, ja wszystko ci oddam? To bardzo się mylisz! Zapłaciłam już za ciebie sto pięćdziesiąt tysięcy... Tę pozostałą resztę zachowuję sobie... bo tamtych jestem pewną, że nigdy nie zobaczę.
 — Tu zamknęła torebkę.
 — Jestem zgubiony! — zawołał La Fougère.
 Hałas podniesionych głosów dobiegł do wnętrza gabinetu.
 We drzwiach ukazał się kasyer.
 — Panie dyrektorze... — rzekł — osoby, czekające w korytarzu, niecierpliwią się.
 — Ile posiadasz pan w kasie na wypłaty?
 — Dwadzieścia dwa tysiące franków.
 — Nie licząc w to pensyj artystów?
 — Nie, panie.
 — Masz pan tu dla nich dziesięć tysięcy franków, rozdaj im zaliczenia.
 Kasyer wziął podane sobie pieniądze.
 — Lecz dekorator chciał tu wejść... — rzecze. — Czeka tam, w korytarzu.