Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/612

 — Idę do niego.
 Aliści ledwie weszła na pierwsze stopnie schodów, zatrzymała się, zdjęta przestrachem.
 Huk głuchy, jakoby wystrzału, dobiegł jej uszu.
 — Ach! — zawołała — on się zabił!... jestem tego pewną... Na pomoc... ratunku!
 — Na to wezwanie przybiegł kasyer z odźwiernym i kilku posługaczów teatralnych.
 Stanąwszy u drzwi, zastukali, nie odbierając jednak żadnej odpowiedzi. Jęk tylko cichy, jakby rodzaj skargi, zaszemrał wewnątrz mieszkania, poczem dał się słyszeć nowy wystrzał powtórnie.
 Kasyer odskoczył, wołając na odźwiernego:
 — Biegnij po komisarza policyi i przyprowadź go... La Fougère usiłuje odebrać sobie życie:..
 Odźwierny pobiegł.
 W chwili tej Leona, pod którą z nadmiaru wzruszenia nogi się chwiały, dosięgnęła ostatniego szczebla schodów.
 — I cóż? — zapytała.
 — Słyszałem jęk... rodzaj chrapania... potem drugi wystrzał — rzekł kasyer. — Teraz wszystko ucichło... zapewne skonał nieszczęśliwy!
 — Raczej łotr!... powiedz pan... — zawołała aktorka, w której wzruszenie zmieniło się nagle w brutalność. — Zabrał mi ten rozbójnik sto pięćdziesiąt tysięcy franków i nie mogę nawet wnieść skargi przeciw niemu, ponieważ się zabił.
 To powiedziawszy, zniknęła.
 W kwadrans przybył komisarz policyi z doktorem i dwoma agentami, prowadzeni przez odźwiernego.
 Otwarłszy mieszkanie za pomocą wytrychu, weszli do sypialni, gdzie oczekiwał ich widok łatwy do przewidzenia.
 Na środku pokoju leżał La Fougère z rozstrzeloną czaszką. Krew zalewała kobierzec. W zaciśniętej prawnej ręce trzymał jeszcze dymiący rewolwer, z którego w skroń sobie