Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/659

 Napełniwszy powtórnie kieliszki absyntem wychylili je. Oczy Eugeniusza błyszczały ponuro.
 — Czy chcesz powracać do domu na obiad? — pytał nieznajomy.
 — Nigdy... po co miałbym tam wracać?
 — A więc ja ciebie zapraszam z sobą. Pójdziemy na obiad do Bonvaleta.
 — Ileż tam kosztuje na osobę? — pytał Loiseau, szukając w kieszeniach: — uprzedzam cię, że moje źródło wysycha.
 — No... no! już ja zapłacę, za ciebie. Kiedyś ty znów się odwzajemnisz.
 — To dobrze... Lecz powiedz, ile się tam płaci?
 — Cośkolwiek więcej, niż w innych restauracyach... Przypuśćmy od nas dwóch dwadzieścia franków.
 — To zgoda!
 Loiseau wziął karty, gdy jednocześnie Paweł Béraud, wszedłszy do sklepu, zbliżył się ku obu grającym.
 — A przybywaj-że! — rzekł doń introligator — zamówiłem absynt dla ciebie. Rozgrywamy tu właśnie obiad... Chcesz należeć na trzeciego?
 — Nie wrócisz więc na obiad do siebie? — zapytał Béraud.
 — Nie! urządzamy dziś sobie ucztę nielada... po dziesięć franków od osoby, ni mniej, ni więcej.
 — Po dziesięć fraków? — zawołał Paweł. — Nie... nie... ja nie jestem tak bogatym, abym mógł tyle płacić za obiad. Wracam do siebie, do domu, gdzie nawet mam się z kimś widzieć. Przedtem jednakże chcę ci udzielić pewną wiadomość. Zgadnij, kogo spotkałem przed chwilą, wyszedłszy z biura?
 — Zkąd mogę to wiedzieć... Mów... kogo spotkałeś?
 — Verrièra.
 — Co... Juliusza Verrière... mojego wuja, bankiera?
 — Tak.
 — Cóż on tu robił w tej stronie miasta?