Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/671

 Po kilku sekundach drzwi się otwarły, a w nich ukazała się Joanna Desourdy z małą Liną.
 — Ojciec przyszedł... ojciec! — wołało dziecię. — Pocałuj mnie, ojcze...
 Tu nadstawiła swoje rumiane policzki.
 — Pójdź precz! — zawołał Paweł, gwałtownie ją odpychając.
 Lina odeszła z płaczem w kąt pokoju.
 — Dobry wieczór, Pawle... — rzekła Joanna.
 — Dobry wieczór.
 — Wracasz tak późno...
 — Najprzód, nie jest późno... a potem, nie mogłem wrócić wcześniej. Obiad jest gotów?
 — Już od godziny.
 — A więc siadajmy do stołu.
 Tu przeszedł do małej jadalni, gdzie trzy nakrycia były położonemi.
 Joanna, przywoławszy małą Linę, posadziła ją pomiędzy ojcem a sobą. Dziecię płakać nie przestawało.
 — Skończysz ty to swoje beczenie? — zawołał ostro Paweł, uderzając małą po rękach, któremi sobie twarz zasłaniała.
 — Nie bijże jej, Pawle... proszę cię... — rzekła łagodnie Joanna. — Wszakże to dziecię nie uczyniło nic złego... Płacze, ponieważ nie chciałeś jej pocałować... Cierpi... a nie ona sama tylko.
 — Dość tych czułości, do pioruna! Podawaj zupę! — zawołał.
 Joanna poszła zająć się nalewaniem na talerze.
 — Nikt tu dziś nie przychodził? — zapytał Paweł.
 — Owszem... był krawiec i rzeźnik.
 — Cóż mówili?
 — Przyszli z powiadomieniem, że przekazali twe weksle pewnemu lichwiarzowi i że jeżeli pragniesz uniknąć sekwe-