Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/673

 — Przez litość nademną i nad naszem dzieckiem, nie mów mi czegoś podobnego!
 — Czy ty przestaniesz... do kroć piorunów! — huknął, uderzając w stół ręką. — Czy pozostawisz mnie raz w spokoju? A toż to czyste piekło w tym domu... Nie pozwala mi zjeść spokojnie obiadu!
 — Któż jest tego przyczyną? — szepnęła zcicha.
 — Ty... do miliona dyabłów! Ty zawsze... ty tylko... z twemi bezustannemi skargami!
 — Skoro się czara przepełni, natenczas się z niej wylewa... Mojaż w tem wina?
 Rozwścieczony Paweł uderzył talerzem o ziemię.
 — Moja więc wina... moja? — wykrzyknął.
 Lina, zeskoczywszy z krzesła, pobiegła drżąca ukryć się w kuchni, podczas gdy Joanna powstawszy, w milczeniu zbierała z podłogi szczątki potłuczonego talerza.
 Béraud koniecznie chciał wszcząć kłótnię; potrzebną mu ona była.
 — Ile wynoszą należności krawca i rzeźnika? — zapytał.
 Joanna, otworzywszy szufladę stolika, wyjęła z niej dwie notatki.
 — Siedemset dwadzieścia franków... — odpowiedziała, rzuciwszy okiem na papier.
 — Nie mogę pozostawić tych długów niezapłaconemi — rzekł Paweł.
 — Lecz wiesz, że ja nie mam pieniędzy.
 — Wszak miałaś odebrać dziś rano pięćdziesiąt franków?
 — Sądziłam, że je odbiorę... ale kazano mi czekać, oznaczając termin za dwa tygodnie.
 — Aniela Verrière także jest ci coś dłużną?
 — Tak... dwieście franków.
 — A więc?
 — Nie śmiem pójść upominać się o to...
 — Dlaczego?