Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/693

odwiedziny prawdziwa mi sprawiają przyjemność. Jakże z pańskiemi kłopotami... Wszystko załatwione?
 — Tak, dzięki panu odzyskałem spokojność... Zapłaciłem komorne i właśnie przychodzę panu za to podziękować.
 — Drobnostka... Jestem szczęśliwy, mogąc dopomódz tak zacnemu jak pan człowiekowi. Nie mówmy o tem już... proszę! Jakże... widziałeś się pan ze swym siostrzeńcem?
 — Właśnie powracam od niego.
 — I cóż?
 — Cóż... jest to nikczemnik, łotr ostatniego stopnia!
 — Nie powiedziałżem panu?
 — Nie o wszystkiem pan jeszcze wiedziałeś... Ten hultaj w domu dziś nie nocował. Zaledwie wszedł, obił swą żonę... Ach! jest to dzikie, rozjuszone zwierzę...
 — Ha! ha! obił swą żonę... Nie aprobuję ja tego, ale być może miał on powody ku temu...
 Piotr spojrzał zdziwiony na mówiącego.
 — Miał powody? — powtórzył.
 — Ma się rozumieć... Wina nie tylko jest po jego stronie...
 — Jakto... ta kobieta tak ciężko pracuje, podczas gdy on się włóczy po szynkach oddając się próżnowaniu.
 — Ja nie mówię o czasie obecnym... Wszak nieraz się zdarza, że teraźniejszość wypływa z przeszłości...
 — Przeszłość mej siostrzenicy nie daje powodu do tak brutalnego z nią obchodzenia się.
 — Kto wie?
 — Ja wiem!
 — Ileż razy wierząc mylić się możemy... Panie Piotrze, ja niechciałbym ciebie obrazić... Zazbyt cię szanuję... jestem twym przyjacielem, dowiodłem ci tego... Od dawna jednak mieszkając w tym okręgu poznałem młodzież tutejszą...
 — Cóż zatem?
 — Co... otóż być może Eugeniusz Leiseau z przeszłości swej żony o czemś się dowiedział...

---