Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/698

 — Co począć? — szepnęła; — co czynić aby go nawrócić ku sobie i dziecku? Aby mnie i moją córkę kochał jak niegdyś? Ach gdybym wiedziała... gdybym przekonać się mogła o prawdzie!.. I przez kilka chwil biedna kobieta siedziała w zamyśleniu.
 Wyrwał ją z jej smutnej zadumy głos wołającej Liny.
 — Mamo! ja nie śpię... ja chcę wstać... przyjdź do mnie...
 Joanna pobiegła do dziewczynki, a wziąwszy ją na ręce przytuliła do serca, okrywając pocałunkami.
 — Ty płaczesz mamo... — wołało dziecię, spostrzegłszy łzy, błyszczące na matki powiekach.
 — Nie... nie... mój skarbie, ja już nie płacze... — odparła Joanna, ocierając oczy.
 — Ojciec już wyszedł?
 — Tak... wyszedł. Spieszył się bardzo, miał wiele interesów na mieście do załatwienia.
 — Nie ucałował mnie...
 — Bo spałaś i nie wiesz... Owszem me dziecię, pocałował cię, ale bardzo lekko, nie chcąc cię przebudzić.
 — Czy jeszcze się tak gniewa, jak wczoraj?
 — Nie, moje kochanie.
 — O! ja widzę to mamo, że ojczuś nie jest tak dobrym, dla nas jak dawniej... nie kocha nas już, jak kochał... Widzę to dobrze... Wciąż na nas się gniewa, lecz o co? Nie wiem... nie uczyniłyśmy mu nigdy nic złego.
 Łzy nabiegły powtórnie do oczu Joanny.
 — Nie myśl tak drogie dziecię; — odpowiedziała. — Ojciec cię kocha całem sercem, wraz zemną.
 — Ty mamo, to prawda... ale nie on!..
 — I on zarówno mój skarbie... upewniam. Nie wątp o tem, gdyż byłoby to złem.
 Lina pochyliła swą jasnowłosą główkę w milczeniu.
 — Ubieraj się prędko; — mówiła Joanna. — Skoro wypijesz swą kawę, iść trzeba do szkoły.