Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/710

wyszła... Domyśliwszy się, żeś poszła do kuzynki Anieli, przyszedłem tu i oczekuję na ciebie.
 — Lecz twoje biuro?
 — Wstąpiłem doń przechodząc i otrzymałem zwolnienie na dzień cały.
 — Pobiegnij więc do owego agenta.
 — Nie ma go teraz w domu. Będzie na mnie czekał o piątej godzinie. Jestem głodny, tak jak i ty zapewne. Pójdźmy na śniadanie do restauracyi, jak dwoje zakochanych... Jakże ci się to podoba?
 Joanna promieniała. Oddawna nie słyszała Pawła w ten sposób przemawiającego do siebie. Nieszczęśliwa, nie przeczuwała nikczemnej zdrady nędznika.
 — Jak mi się to podoba? — zawołała — jestem uszczęśliwioną! Szkoda, że Lina nie może pójść z nami...
 — Kupimy jej parę nowych bucików...
 — Ach! dobrze... dobrze! Ileż otrzymałeś w lombardzie na moje biżuterye?
 — Dwieście osiemdziesiąt franków.
 — Niepotrzebna nam teraz ta suma. Gdybyś poszedł zaraz je wykupić?
 — Właśnie myślałem o tem... Jutro je wykupię.
 Tak rozmawiali, idąc oboje.
 — Wejdźmy tu... — rzekł Paweł, zatrzymując się przed restauracyą na Montmartre.
 Wszedłszy, zasiedli przy stole, gdzie Béraud kazał podać wykwintne śniadanie wraz z winem Bordeaux.
 — Nic nas nie nagli — rzekł do Joanny. — Jedzmy zwolna, lepiej natenczas smakują potrawy.
 Zegar wskazywał w pół do drugiej, gdy Paweł zażądał podania sobie rachunku.
 Meble w mieszkaniu już od dwóch godzin zapewne wynieść musiano, mógł więc nędznik bez obawy dozwolić wracać teraz Joannie do opróżnionych pokojów przy ulicy Sekwany.
 Wyszli oboje z restauracyi.