Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/715

 Piotr słuchał w osłupieniu.
 — Co... wyjeżdża do Lyonu? — powtórzył.
 — Tak... tego wieczora.
 — Z żoną i córką?
 — Tego nie wiem... wszakże jeśli pan pragniesz powziąć bliższe objaśnienia w tym względzie, zatrzymaj się tu nieco. Zostawił on zawiniątko, po które pewnie powróci.
 — Zaczekam... mruknął gałganiarz. — Wszystko to niezmiernie dziwnem mi się wydaje.
 I zeszedł do odźwiernej.
 — Czy to prawda, że pan Béraud odjeżdża? — zapytał.
 — Prawda... wyjeżdża do Lyonu. Zapłacił za cały kwartał i sprzedał swe meble. Dopieroż to zadziwi się pani Joanna, skoro powróci do domu.
 — Jakto... więc ona o tem nie wie?
 — Zdaje się, że nie wie. Pani wyszła, gdy pan Paweł powiadomił mnie o tej zmianie.
 — A mała Lina?
 — Lina jest w szkole.
 Piotr podrapał się w głowę.
 Ów dziwny zbieg okoliczności, ten nagły odjazd podczas nieobecności Joanny, wszystko to podejrzanem mu się wydało.
 — Czy pan Béraud powróci tu jeszcze? — zapytał.
 — Tak, panie... Powiedział mi to, odjeżdżając.
 — Dziękuję za objaśnienia.
 — I odszedł.
 Nie chcąc zaś czekać ani w mieszkaniu, ani u odźwiernej, wszedł naprzeciwko do kupca win, gdzie kazawszy obie podać butelkę białego wina, chleba i sera, a jedząc i pijąc zwolna, patrzył na bramę domu nr. 28.
 Godziny upływały, a nie dostrzegł ani Pawła, ani Joanny.
 Straciwszy wreszcie cierpliwość, zapłacił za swój skromny posiłek i wyszedł na ulicę, gdy spojrzawszy w dal przed siebie, dostrzegł nadchodzącą Joannę.