Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/747

 — Z obiadem... gdzie?
 — W restauracyi, do czarta! Ja dziś was ugaszczam.
 — Jakto... nie chciałeś pan towarzyszyć nam wczoraj?
 — A! to rzecz inna zupełnie.
 — W czemże różnica?
 — Wczoraj miałem swe gospodarstwo... dziś jestem kawalerem.
 — Tak? a gdzież twoja kobieta?
 — Zwinął swój bazar! — zawołał, śmiejąc się, Loiseau — i jeśli tak będzie szło dolej, to kto wie, czy i ja podobnie nie uczynię.
 — Ty! nie! nie wierzę temu.
 — No! to zobaczysz!... Dziś rano wdziałem już kajdanki na ręce Wiktorynie... Jeżeli poważy się mnie dręczyć, upakuję jej tłumoczek... i dalej! Ja także zwinę mój bazar... pozbędę się kuli u nogi... Niech żyje kawalerska swoboda!
 — Dobrze to... lecz warsztat?
 — Co... warsztat? Nie ma już dla mnie warsztatu... Usunięto mnie zeń dzięki naszej wspólnej hulance podczas ubiegłej nocy. Obudziwszy się o ósmej godzinie, mimo to poszedłem do roboty, znalazłem wprawdzie drzwi otwarte, lecz po to tylko, aby odebrać swoje narzędzia i uregulować rachunek.
 — To źle... z czegóż będziesz żył... jadł teraz?
 — Co będę jadł? — powtórzył Loiseau, coraz bardziej zamroczony działaniem absyntu; — no! będziemy jeść zaraz... i dziś... i jutro... na to jeszcze wystarczy, do czarta! A gdy zabraknie... wszak masz swój spadek... powiedziałeś przecie, że go masz... No... gadaj!
 — Nie zaprzeczam... dzielić się po bratersku będziemy... Wszakże skoro przejemy moje dziedzictwo, wypadnie nam obu pracować.
 — No! to będziemy pracowali... lecz później... jaknajpoźniej.
 — Dobrze... dobrze! — rzekł Paweł Béraud; — rzecz głó-