Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/757

 — Nie wiem, lecz wkrótce będę się stajał powiadomić o tem. To jest najlepszem, że Joanna nic nie wie, ani gdzie mieszkam, ani gdzie urzęduję. Doskonaleni się urządził!
 — O! mądrym jesteś, jak widzę... — rzekł Scott. — Wiem ja, dlaczego tak wprędce pozbyłeś się swej kuli.
 — Jeżeli wiesz, powiedz dlaczego?
 — Otóż dlatego, że inną sobie zawróciłeś głowę, z którą radbyś był prowadzić gospodarstwo... No! mów... nieprawda?
 Pomimo pijaństwa, Béraud roześmiał się z zadowoleniem.
 — No... no... — wyjąknął — być może... Lecz mówisz o tem na chybił trafił, próbujesz, by mnie wyciągnąć na słowo... Ale tej drugiej ty nie znasz.
 — Chcesz, ażebym ci ją wymienił?
 — Napróżno... nie zgadniesz...
 — Nie zgadnę?
 — A więc o butelkę szampana... natychmiast jej nazwisko wymienię...
 — Trzymam... o butelkę szampana.
 — Jest to Wiktoryna Loiseou, z domu Béraud! — zawołał Will Scott, podnosząc głos.
 — Czyś ty oszalał? Milcz! — krzyknął Paweł, wskazując na chrapiącego przy stole Eugeniusza.
 — Nie obawiaj się... — odrzekł irlandczyk — wszak on śpi jak zabity. Jest to skończone głupie bydlę, zdmuchniesz mu żonę z przed nosa, ani się spostrzeże... Zresztą, znają i ludzie historyę Wiktoryny...
 — Co... jaką historyę? — pytał Béraud, któremu w głowie kręcić się poczynało.
 — Wszak przed swem zamążpójściem miała ona kochanka, studenta medycyny, za którym, mówią, szalała. Jak to, ty o tem nic nie wiesz?
 — Przeciwnie, wiem wszystko.
 — A zatem, jeśli się wie coś podobnego, korzystać z tego należy. Najłatwiejby ci było tem usidlić tę kobietę, mój stary.