Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/77

 — Ja!... Walentyna... — odpowiedziała drżącym głosem przybyła.
 Mężczyzna ów rzucił się gniewnie.
 — Trzeba być bezczelną! — zawołał — by o podobnej godzinie sen ludziom przerywać. Odejdź natychmiast!
 — Nikczemny! — krzyknęła kobieta — jestem bez chleba, w najstraszniejszej nędzy, a ty obojętnie na śmierć mnie skazujesz, odejść mi każesz... Wskazujesz mi jako ostatnie schronienie, samobójstwo... wskazujesz Sekwanę, gdzie znajdę w śnie wiecznym zapomnienie o twej niegodziwości! Dobrze... posłucham cię... lecz zanim odejdę, by umrzeć, otworzysz przedemną drzwi swego domu, a otworzysz je sam, jeżeli nie chcesz, by moje wołanie obudziło wszystkich tutejszych mieszkańców i ażebym oddała im twe dziecię z wyjawieniem całej twej nikczemności...
 Tu Walentyna pociągnęła po raz trzeci za dzwonek gorączkowo, konwulsyjnie.
 Mężczyzna w czerwonym kaftaniku z okna się usunął. Na dole ruch dał się słyszeć, drzwi otwierać zaczęto.
 Wybiegłszy szybko z mieszkania, mężczyzna ów trącił służącego, który kładł klucz w zamek, chcąc drzwi otworzyć.
 — Odejdź! — wykrzyknął — ja wiem, kto dzwoni... sam drzwi otworzę!
 Służący, cofając się w głąb korytarza, zauważył, iż jego pan był blady, drżał cały.
 Zostawszy sam, ów nieznajomy poskoczył ku drzwiom, do których Walentyna dzwoniła bezustannie.
 Otworzywszy je, pochwycił za rękę młodą kobietę.
 — Niegodziwa! — zawołał — chcesz-że, abym cię zabił?!
 Odepchnąwszy go, Walentyna przestąpiła próg domu, mimo oporu, jaki jej stawiał, a złożywszy dziecię, owinięte szalem, na jednej z ławek korytarza, groźnie wyrzekła:
 — Oto twój syn!... Teraz umrzeć mi tylko pozostaje... Pamiętaj, Pawle Gérard, pamiętaj nędzniku, który mnie zabi-