Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/770

 Młoda kobieta około lat dwudziestu mieć mogąca, blada, wychudła, w starym wybladłym kostjumie, z drewnianą miseczką w ręku, obchodziła stoły wołając:
 — Ach! dajcie nam... dajcie co łaska!
 — Aoh! yes... yes... — powtarzał klown, wywracając łamańce. — Aoh! yes... dajcie nam mylordy... dżentelmeny... Dajcie nam coś na obiad!
 Drobna moneta spadała w miseczkę drewnianą.
 — Anglicy... — pomyślał Flogny; — powinniby mieć na to udzielone specyalne pozwolenie... kto wie czy oni...
 Tu nie skończywszy zdania w myśli rozpoczętego, kazał sobie podać kufel piwa, przypatrując się skokom klowna.
 Ćwiczenia się wreszcie ukończyły, a ów mężczyzna, zebrawszy do kieszeni monetę z miseczki, ukłonił się kładąc rękę na sercu, zarzucił na siebie okrycie, widział czarny kapelusz, podczas gdy kobieta owinęła się szalem wełnianym i wyszli oboje z szynkowni.
 Flogny szedł za niemi.
 Przeszedłszy w poprzek gościniec, dostali się na chodnik biegnący po drugiej stronie bulwaru, gdzie przystanąwszy rozmawiać z sobą cicho zaczęli.
 Nagle idący poza niemi Flogny stanął tuż przy nich wołając:
 — Macie pozwolenie?
 Klown obróciwszy się spokojnie odrzekł:
 — Dlaczego i zkąd zapytujesz nas o to?
 — Ponieważ jest to mym obowiązkiem. Macie przed sobą agenta policyjnego.
 — Masz swoją kartę? — zapytał Anglik.
 — Oto jest. Tu Flogny ukazał kartę inspektora.
 Klown z zagadkowym uśmiechem sięgnął do kieszeni swego okrycia, a wydobywszy pugilares, wyjął z takowego arkusz papieru we czworo złożony i podał go agentowi.
 Flogny czytał co następuje: