Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/787

 — Posłuchaj... Ja chciałbym tobie zaproponować coś z mej strony...
 — Cóż takiego, ojcze?
 — Abyś się uczył rzemiosła woźnicy. Jest to dobre, korzystne zajęcie, jeżeli się jest uczciwym człowiekiem. Posiadasz cokolwiek nauki, tem lepiej. Ja i bez tego zacząłem, a poszło mi dobrze. Możeby więc i tobie los w tem posłużył. Wziąłbym cię do siebie, gdziebyś się wprawiał pod mym nadzorem... No jakże ci się to zdaje?
 — A! ojcze Loriot jest to nader pochlebna dla mnie propozycya — rzekł chłopiec; — dziękuję ci za nią z całego serca!
 — Przyjmujesz?
 — W tej chwili nie mogę tak ani nie powiedzieć...
 — To żadna odpowiedź... Przyjdź do mnie jutro na śniadanie, pomówimy o tem obszerniej.
 — Jutro przyjść niemogę.
 — To przyjdź wieczorem na obiad.
 — Zarówno niemogę, tak wieczorem, jak rano.
 — Z jakiej przyczyny... dlaczego?
 — Ponieważ dziś w podróż wyjeżdżam.
 — A! ty wyjeżdżasz... Gdzie, za czem?
 — W celu otrzymania objaśnień jakie dostarczyć mi polecono.
 — Objaśnień! no!., no... Widzę, że pniesz się w górę... Nic to złego... nic złego! Założyłbym się, że sprawa siostry miłosierdzia.
 — Być może... Powierzono mi tajemnicę, której muszę dochować.
 — Ja też nie badam ciebie bynajmniej... wiedząc, że nie podjąłbyś się nieuczciwej sprawy. Gdy jednak powrócisz, przyjdź do mnie. Jestem gotów każdej chwili zrobić dla ciebie to o czem mówiłem. Gdzież teraz idziesz?
 — Wracam do siebie.
 — Wciąż mieszkasz przy ulicy Flèchier?