Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/796

 Tu Loriot zatrzymał się.
 — Kim... kim? — wołał Flogny gorączkowo.
 — Zapomniałem nazwiska, ale to mniejsza, ponieważ resztę pamiętam.
 — Kończ pan... mów jaknajprędzej!
 — Misticot mówił dalej: Czyś pan nie był klownem w cyrku Fernando?
 Flogny, zerwawszy się z krzesła, chwycił za ramię Loriota, wołając:
 — On to powiedział?!
 — Powtarzam panu jego własne wyrazy.
 — I cóż na to odrzekł ów człowiek?
 — Roześmiał się... Mylisz się pan — rzekł: — nie wiem, o kim mówisz.
 — Kłamał! — zawołał agent, z blaskiem radości w spojrzeniu. — Ów towarzysz Eugeniusza Loiseau nie mylił się... on go poznał!
 — Tak pan sądzisz?
 — Jestem tego pewien! Ów łotr, do którego to mówił, był rzeczywiście klownem z cyrku Fernando, a to jego nazwisko, które pan zapomniałeś, ja je znam!
 — Znasz je pan?
 — Ów człowiek nazywał się Trilby.
 Stary woźnica potrząsnął głową przecząco.
 — Nie — rzekł — on się tak nie nazywał.
 — Zatem Wiliam Scott.
 — To... to! Wiliam Scott... to właśnie. Pamiętam to dobrze. To nazwisko wymienił Misticot.
 — Panie Loriot... — zawołał agent z radością — pan mnie posunąłeś o krok naprzód w tej sprawie. Ów Misticot znał Scotta, może nam więc dopomódz w odszukaniu tego hultaja.
 — Czekaj pan... czekaj! jeszcze nie skończyłem, mam jeszcze coś do powiedzenia.
 — Mów pan... mów prędzej! Nie uwierzysz, z jakiem cię słucham zaciekawieniem!