Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/798

 — Nie wiem tego.
 — Lecz może wiesz pan przynajmniej, którą pojedzie drogą żelazną?
 — I tego nie wiem.
 Flogny uderzył gniewnie nogą o podłogę.
 — Otóż przeszkoda, do pioruna! — zawołał. — Wszakże jego nieobecność nie potrwa długo zapewne? — dodał po chwili..
 — On sam nie wiedział, jak długo mu tam zabawić wypadnie.
 — Mimo to wszystko, ja koniecznie muszę się widzieć z tym chłopcem... — rzekł Flogny niecierpliwie. — On musi mi osobiście wyjaśnić historyę medalika, sprzedanego Scottowi, a znalezionego w powozie. Bądźcobądź, na los szczęścia wieź mnie pan na ulicę Flechier. W drogę co żywo!
 W kilka minut później fiakr zatrzymał się przed domem, gdzie Misticot zamieszkiwał. Agent, wyskoczywszy zeń, pobiegł do odźwiernej.
 — Pan Stanisław Dumay jest w domu? — zapytał.
 — Spóźniłeś się pan... Wyjechał przed pięcioma minutami...
 — Ale powróci?
 — Nie tak prędko... W podróż wyjechał.
 — Potrzebuję koniecznie widzieć się z nim zanim wyjedzie z Paryża. Na którą ze stacyj się udał?
 — Nic nie wiem, panie.
 Flogny, zły i niecierpliwy, wyszedł na ulicę.
 — I cóż? — pytał go Loriot.
 — Wyjechał!
 — I nie powiedział nikomu, dokąd jedzie?
 — Nie powiedział.
 — Byłem tego pewny.
 — Zkąd pan mogłeś o tem wiedzieć?
 — Ponieważ przewiduję, że ów podrostek podjął się jakiejś misyi tajemniczej, a skutkiem tego chowa język do kieszeni.