Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/813

 To wystarczyło, aby przywieść na pamięć wszystko Eugeniuszowi.
 — Tak... tak... — wyjąknął — przypominam sobie... Ja znowu w domu nie nocowałem.
 — Masz do tego prawo... Jest się mężczyzną, albo się nim nie jest!
 Introligator czuł żal w głębi duszy, czuł się być zawstydzonym.
 — Ale co na to powie Wiktoryna? — wyszepnął.
 — Wiktoryna? — odrzekł Paweł szyderczo. — Oczekuje na ciebie, aby wyprawić ci scenę! Zbiera na twoje powitanie różne przezwiska... Miłe wyraziki: pijak, łotr, włóczęga, zły mąż, spadną gradem na ciebie. Dziękuję za powrót do domu, dla posłyszenia czegoś podobnego!
 — A jednak ja potrzebuję zmienić bieliznę... — rzekł zcicha Loiseau, spoglądając na swą zbrukaną koszulę.
 — Bieliznę? znajdziesz ją tutaj, mój chłopcze. Otwórz walizkę, stojącą tam w kącie, i wybierz sobie koszulę, którą zechcesz... Jest ich poddostatkiem. Wszak wiesz, że nasz przyjaciel tu przyjdzie, aby pójść z nami na śniadanie.
 — A! on tu przyjdzie?
 — Tak... Dziś urządzamy sławną ucztę. Pojedziemy do Joinvilile-le-Pont.
 — Lecz Wiktoryna... — rzekł powtórnie introligator.
 — Ach! przestańże raz, do dyabła! — krzyknął Paweł niecierpliwie. — Jesteś nieznośnym z tą Wiktoryna... Muśliny przecież dokończyć wczorajszej pohulanki... Nie obawiaj się... twa Wiktoryna nie urwie ci głowy!
 Loiseau pochylił czoło w milczeniu. Pomimo wszystko, uczuwał wyrzuty sumienia.
 — Nie pójdziesz więc do biura? — zapytał Pawła.
 — Niema dziś dla mnie biura, zmieniłem obowiązek.
 — Obejmujesz służbę u Verrièr’a?
 — Tak.
 — A odkąd ją pełnić poczynasz?