Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/839

 Właściciel podszedł ku chłopcu, a widząc go stojącego z walizką w ręku, zapytał:
 — Pan zapewne życzy znaleźć pokój? — zapytał.
 — Tak... pokój i śniadanie, bom bardzo głodny.
 — Śniadanie zastawiamy przy ogólnym stole, o jedenastej.
 — Dobrze... zgadzam się na to, lecz chciałbym przedtem czemś się pożywić, dla wzmocnienia sił.
 — Każę panu natychmiast coś podać... Pan zapewne przepędzi dni kilka w Blévé?
 — Prawdopodobnie.
 — Obiorę więc panu stosowne mieszkanie. Dwa pokoje z widokiem na plac, na pierwszem piętrze, są zajęte w tej chwili, lecz będą wolnemi dziś po południu. Może pan tymczasem zechce się umieścić w pokojach od dziedzińca, a wieczorem zmienić mieszkanie?
 — Nie, koniecznie mi potrzeba pokojów od strony placu.
 — Wszystko więc da się ułożyć. Hej! Ludwiku! — zawołał na posługującego.
 Przybiegł chłopiec.
 — Zaprowadź tego pana pod numer drugi... — rzekł właściciel, a potem dodał: — Teraz idę się zająć pierwyszem śniadaniem dla pana.
 Misticot poszedł za służącym.
 Pokój pod numerem drugim był obszernym i dostatecznie umeblowanym. Szerokie okno, przysłonięte frankami, wychodziło na dziedziniec i stajnie. Tuż pod tem oknem znajdował się dach wozowni, zajmując przestrzeń około piętnastu metrów długości.
 Służący, wskazawszy, gdzie znajdowały się potrzebne toaletowe przedmioty, wyszedł i wrócił do sali restauracyjnej, gdzie właściciel kładł nakrycie dla nowoprzybyłego.
 W tej właśnie chwili Trilby wszedł do sali.
 — Umieściłeś naszego młodego podróżnego pod drugim numerem? — pytał oberżysta służącego.
 — Tak, panie.