Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/840

 Trilby zrozumiał, że tu chodziło o Misticota.
 — Ohciałbym dostać pokój dla siebie... — rzekł.
 — Bardzo dobrze... Pan tu zabawi kilka dni?
 — Tak sądzę.
 — Ludwiku, zaprowadź pana pod czwarty numer. Pan jesteś zapawne komisyonerem handlowym?
 — Tak.
 — Mam przygotować śniadanie?
 — Ma się rozumieć.
 — Przy ogólnym stole będzie na jedenastą godzinę.
 — Dobrze... Tymczasem daj mi pan kieliszek absyntu.
 — Zaprowadzę pana do jego pokoju... — rzekł posługujący.
 I zaprowadził Trilbego pod numer czwarty, przyległy do tego, jaki zajmował Misticot.
 — Masz pan sąsiada — rzekł do młodego chłopca, — który tylko co przybył. Zapewne nawet jechaliście panowie jednym pociągiem, z różnicą, iż on przyjechał omnibusem, a pan pieszo przyszedłeś.
 — Być może... Czy to okno od mego pokoju na plac wychodzi?
 — Nie, panie... Na podwórze.
 Służący odszedł i wrócił do sali, gdzie ukazał się Arnold Desvignes.
 Właściciel hotelu pospieszył na jego spotkanie.
 — Co pan sobie życzysz?
 — Jedna duża pokój... — odpowiedzi Arnold łamanym, niemieckim akcentem.
 — Ach! pan jesteś niemcem! — zawołał właściciel hotelu... — Mogę z nim mówić w jego ojczystym języku... posiadłem go gruntownie.
 — Ja mówi francuska tak dobrze, jak moja własna.
 — Pan tu zabawi dni kilka?
 — Ja... ja!