Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/841

 — Dam więc panu pokój na pierwszym piętrze. Mogę zaprowadzić tam pana...
 — Nie... nie — rzekł Arnold... — Zaczeka tu na śniadanie.
 To mówiąc, zapalił fajkę.
 — Ludwiku, podaj panu kufel bawarskiego, a następnie przygotuj numer 6-ty.
 — Pan jesteś agentem handlowym?
 — Tak.
 — Pan podróżujesz ze specyalnemi artykułami?
 — Tak... Reńskie wina.
 — A! to rzecz ważna reńskie nasze wina. Posiadasz pan próbki?
 — Odbiorę je jutro, albo pojutrze.
 — To dobrze... Może zrobimy jaki interes. Wszyscy prawie agenci handlowi w czasie podróży wstępują tu do mnie. Mam ich czterech u siebie w tej chwili. Jeden, którego specyalność jest mi nie wiadomą, drugi jubiler, trzeci agent od sukiennych interesów, a czwarty wogóle od paryskich towarów. Stara to znajomość ten ostatni, poczciwy człowiek ów pan Delvignes.
 Arnold zmarszczył czoło.
 Nazwisko, wymienione przez właściciela hotelu, przypomniało mu owego Delvignes komisanta handlowego, mieszkającego w domu przy ulicy de Tournelles, w ręce którego zaplątał się list, zawierający medalik, przesłany przez Scotta, jako znak umówiony.
 Ludwik przyniósł piwo.
 Wspólnik Verrièra zasiadł przy stoliku, a wydobywszy porcelanową fajkę z kieszeni, począł ją nakładać tytoniem.
 W chwili, gdy zapalał fajkę, wszedł Misticot na swoje pierwsze śniadanie.
 Arnold, zamiast obrócić głowę, jak byłby to każdy inny uczynił, patrzył w prost przed siebie.