Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/860

w przedpokoju blisko godzinę... To grzecznie i nader uprzejmie, nieprawdaż? Nakoniec jednak otrzymałem pozwolenie... Afisze już się drukują... Format olbrzymi, litery trójkolorowe. To wpada w oko, przynęca spektatorów...
 Tu usiadł, a pochłaniając potrawy, mówił dalej ze zwykłą sobie gadatliwością:
 — Kasa u mnie będzie otwartą jutro od rana. Wydałem ku temu rozkazy i mam nadzieję — dodał, zwracając się ku obecnym — że panowie zaszczycić zechcą swoją bytnością moje przedstawienie, to rzeczywiście niezwykłe przedstawienie.
 Jeden z podróżnych zabrał głos, by odpowiedzieć na zaproszenie impresarya. Był to Delvigne, lokator z ulicy des Tournelles.
 — A cóż grać będziecie, dyrektorze, na owem tak nadzwyczajnem przedstawieniu? — zapytał, podkreślając intonacyą głosu ostatnie wyrazy.
 — Najprzód „Słomiany kapelusz.“
 — Dobra sztuka, ale dyabelnie stara... a potem?
 — „Żoko, czyli małpa brazylijska.“
 — Jest to rzeczywiście zabawne, lecz pod warunkiem, ażeby aktor był wprawnym klownem i doskonałym mimikiem.
 — Żoko, to ja sam, panie... — rzekł z dumą Revel.
 — A! pan grywasz małpy? — zapytał Delvigne z ironią.
 — Jak prawdziwy szympans, a nawet i lepiej... Małpy... to, panie, moja specyalność!
 — Winszuję!
 — To będzie w rzeczy samej niezwykle ciekawe przedstawienie — rzekł drugi z gości.
 — Tak... — odrzekł Delvigne — z przyczyny tego zbiegłego goryla od Pezona. Ale to przecie nie pan uciekłeś z tej menażeryi? — dodał, śmiejąc się głośno.
 — Pan lubisz dowcipkować, jak widzę... — odparł Revel, zmuszając się do uśmiechu.
 Nie zatrzymujemy dłużej czytelnika przy śniadaniu, w czasie którego nie zaszedł żaden ważniejszy wypadek.