Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/872

 — Tak.
 — Lecz w jaki sposób... Nie rozumiem...
 — Natychmiast pan wszystko zrozumiesz. Naprzód jednakże winienem powiedzieć ci, kim jestem...
 Tu wziąwszy swój bilet wizytowy z kieszeni, podał go Misticotowi.
 Chłopiec, rzuciwszy okiem na kartę, patrzył na policyjnego agenta ze zdziwieniem i nieco z obawą.
 Flogny, uśmiechając się, schował napowrćt bilet do portfelu.
 — Ależ ja nie posiadam żadnych bliższych szczegółów o tej sprawie — mówił Misticot — nic... o czembym mógł panu opowiedzieć. Jakichże więc objaśnień żądasz pan odemnie?
 — Zaraz o wszystkiem się dowiesz. Wszak znasz pan dwóch irlandczyków, klownów z cyrku Fernando, którzy figurowali i w pantomimach?
 Místicot zadrżał.
 — Scotta i Trilbego? — rzekł.
 — To właśnie.
 — Znam ich w rzeczy samej. Widziałem ich przedstawiających niedźwiedzi, z czego się szczerze naśmiałem. Spotkałem się również z nimi razu pewnego na wzgórzu Montmartre, w restauracyi pod Królikiem A. Gill. Wtedy to sprzedałem dwa srebrne medaliki w Sacré-Coeur...
 — Widziałeś pan jeszcze Wiliama Scott w innej okoliczności.
 — Tak.
 — Przy ulicy de Moines, u ojca Loriot, nieprawdaż?
 — A! on panu o tem opowiedział?
 — Opowiedział mi, że przyszedłszy do niego z Eugeniuszem Loiseau, zdawało ci się, że poznajesz Wiliama Scott pod ubraniem woźnicy, pod którą to postacią sprzedał dnia poprzedniego powóz wraz koniem Loriotowi.
 — I nie omyliłem się wtedy...