Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/874

ku Amerykańskiego, który ich zamówił na swoje przedstawienia.
 — Kłamstwo! — zawołał agent.
 — Lecz pozwólże mi pan dokończyć. Widziałem tego dyrektora prawdziwego, czy podrobionego, mniejsza z tem, dość, że go widziałem. Sprzedałem mu nawet jeden srebrny medalik...
 — Jakże on wyglądał?
 — Anglik najczystszej krwi, panie... postać, zachowanie się, ubiór, wszystko w nim oznajmiało nieodrodnego syna Wielkiej Bretanii. Nie mówił prawie wcale po francuzku.
 — Od chwili spotkania Scotta u ojca Loriot przy ulicy des Moines, nie widziałeś łotrów tych więcej?
 — Nie widziałem; nie przyszło mi na myśl zajmować się niemi, mając tyle innych, ważniejszych zatrudnień przed sobą.
 Od kilku chwil, komisant handlowy Delvignes, który jak wiemy, siedział przy stole, pomiędzy Arnoldem i Misticot’em, przerwał swoją robotę, nasłuchując z uwagą.
 — Przepraszam panów... — rzekł nagle, zwracając się do obu rozmawiających — mówicie panowie jeśli się nie mylę o zbrodni, popełnionej przy ulicy Joubert?
 Spostrzegłszy, iż komisant wymieszał się do rozmowy, Arnold zbladł nagle.
 — Tak panie — odpowiedział Floguy — mówimy o tym tajemniczym wypadku.
 — Pewne wskazówki prowadzą panów, jak widzę, na ślady winnych?
 — Tak się zdaje...
 — Pan należysz do policyj?
 — Jestem inspektorem.
 — Przed chwilą mówiłeś pan z panem Dumay o znalezionym przezeń srebrnym medaliku, który wam może posłużyć do wniesienia oskarżeń przeciw pewnym cudzoziemcom.
 — Tak... w rzeczy samej. .