Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/878

 — Dość dobrym... Lecz zdaje mi się, że idąc pieszo, spóźnić się możemy na pociąg — rzekł Flogny.
 — Ja utrzymuję przeciwnie. Wyszedłszy ztąd o dziesiątej, będziemy mieli trzy godziny czasu przed sobą. Gdybyś wszelako pan wołał jechać, gospodarz każę nam zaprządz konie do powozu, jak to proponował.
 — Nie! wolę iść pieszo... Razem powędrujemy.
 — Pojadę zabrać moją torbę myśliwską i okrycie — rzekł komisant handlowy.
 — A ja powiadomię gospodarza, iż nie będę tu nocował.
 Delvignes wyszedł z kawiarni, a Flogny zbliżył się do kontuaru.
 Arnold pobladły, zmieniony, pochylił się ku Trilbemu, szepcząc mu zcicha.
 — Zginęliśmy, jeżeli natychmiast stanowczo działać nie będziemy. Weź klucz i wejdź do swego pokoju. Ja zaraz tam przyjdę.
 Tu obaj wspólnicy zniknęli jeden po drugim.
 Flogny wróciwszy, siadł obok Misticot’a.
 — Pozostaje mi — rzekł — podziękować ci za objaśnienia, jakich mi użyczyłeś, mój młody przyjacielu. Kiedyż powracasz do Paryża?
 — Nic nie wiem, panie... Zależy to od wielu ważnych okoliczności, a nie od mej woli.
 — Prawdopodobnie będę potrzebował twojej pomocy w tej sprawie. Oto mój adres: Ulica François-Miron, nr. 29. Zapisz to sobie i chciej mnie powiadomić o swoim powrocie.
 — Najchętniej to uczynię.
 Wszedł Delvignes.
 — Jestem na pańskie rozkazy — rzekł zwracając się do Flogne’go; wyjdziemy skoro pan zechcesz. Wszak nic nie nagli, mamy jeszcze wiele czasu przed sobą.
 O kwandrans na jedenastą, wyszedłszy obaj z hotelu, udali się drogą w kierunku Amboise.