Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/909

 Nabito broń, podróżni wsiedli do powozu, a kapitan, któremu poruczono kierownictwo wyprawą, rozkazał konduktorowi jechać wolnym truchtem, tak, aby jednocześnie z nim postępowali żołnierze.
 Komisarz policyi wraz z sekretarzem zajął miejsce na wierzchu powozu.
 Dyliżans wyruszył z miejsca.
 W Blévé dziwiono się i niepokojono, nie widząc przyjeżdżającego wehikułu. Zaczęto wierzyć w jakiś wypadek, nikt jednak nie odgadywał, co się takiego stać mogło.
 Droga, którą jechał dyliżans, zagłębiając się w las, biegła kręto i krzywo.
 — Jak prędko przybędziemy do miejsca, w którem twoje konie zatrzymawszy się, iść dalej nie chciały? — pytał komisarz konduktora.
 — Przybędziemy tam niezadługo; jest to na trzecim zakręcie drogi — odrzekł zapytany.
 W rzeczy samej, po dziesięciu minutach, na trzecim skręcie, konie poczęły strzydz uszami, okazując zupełnie też same oznaki przestrachu, co ich poprzednicy.
 — Otóż naśladują tamte... — mruknął konduktor.
 — Popuść im lejce, niech wolno idą — zawołał kapitan, poczem rozkazał żołnierzom i żandarmom nastawić bagnety i karabiny.
 Nagle konie stanęły w miejscu, nie chcąc iść dalej.
 Przed niemi wprost droga tworzyła kąt ostry, nie dozwalając nic widzieć w odległości.
 — Zmuś konie, ażeby postąpiły — zawołał kapitan.
 Konduktor uderzył je silnie biczem. Zaczęły biegnąć, przemknąwszy tak kilka metrów, drżały jednakże, rozszerzając nozdrza.
 Po kilku sekundach zatrzymały się powtórnie, spięte na tylnych nogach, okryte potem i pianą.
 — Otóż drapieżne zwierzęta! — zawołał komisarz.
 Głuche mruczenie dało się słyszeć na odległość trzech