Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/921

 — Właśnie ja pieszo iść chciałem — rzekł Desvignes. — Potrzebuję poznać kierunek tej drogi. Nie ma jakiej bocznej ścieżynki, wiodącej krócej do Malnoue?
 — Owszem, jest taka.
 — Idźmy nią zatem.
 — Dobrze, skoro taki sobie życzysz.
 Wyszedłszy z Villiers, przeszli pod mostem drogi żelaznej, a przeciąwszy gościniec, prowadzący do Quene-en-Brie, udali się ścieżką, biegnącą wśród winnic.
 Drożynę tę znali jedynie właściciele winnic i mieszkańcy tej okolicy.
 Arnold szedł wolno obok Verrièra, przypatrując się położeniu wsi z uwagą.
 Idąc tak dość długo, minęli wioskę de Coeuilly i znaleźli się w otwartem polu.
 — Zwóciwszy się nieco na lewo — rzekł Verrière — moglibyśmy byli ominąć wioskę Coeuilly — lecz tym sposobem opóźnilibyśmy się o pięć minut.
 — Dzwonnica ta, którą ztąd widać, czy to z kościoła w Malnoue?
 — Tak.
 — A domu twego nie widać z oddalenia?
 — Nie, drzewa parku zupełnie go zakrywają.
 — Czy droga ta prowadzi do osztachetowania parku?
 — Nie, ona nas doprowadzi wprost murów zabudowań! Sądzę, że dziś nie zechcesz wracać do Paryża?
 — Ma się rozumieć, jeżeli użyczysz mi gościnności.
 — Kazałem już przygotować dla ciebie apartament.
 Obadwa weszli przez otwartą furtkę w osztachetowanie. Żona nadzorcy wychodziła właśnie ze swego mieszkania.
 — Gdzie twój mąż? — zapytał Verrière.
 — Poszedł, panie, do winnicy.
 Bankier spojrzał na swego towarzysza pytającem wejrzeniem. Desvignes, zrozumiawszy je, odrzekł: