Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/929

wzdłuż muru otaczającego willę. Była ona szeroką, zacienioną podwójnym rzędem starych drzew kasztanowych.
 Gęste zwoje bluszczu i pnących się roślin pokrywały mur zupełnie. Miejscami, przez utworzone umyślnie przedziały, widać było wieś w oddaleniu. Gromada królików przebiegała galopem aleę.
 — Macie tu dużo zwierzyny? — pytał Desvignes Forestiera.
 — Bardzo dużo, panie, a nawet za wiele, co nam przyczynia niemało kłopotu.
 — Jak to... z jakiej przyczyny?
 — Ściąga to nam leśnych złodziei.
 — Tak, w rzeczy samej — poparł Verrière. — Ci rozbójnicy przychodzą okradać mój park z królików, zajęcy i bażantów, mimo szczelnego zamknięcia i dozoru.
 — Przełażą więc wierzchem przez mur?
 — Jaknajwygodniej.
 — Ależ to niebezpieczne...
 — A nadewszystko kłopotliwe.
 — Nie chodzi więc tu straż podczas nocy? — zapytał Arnold Forestiera.
 — Ba! ma się rozumieć, iż się i nocą pilnuje — odpowiedział tenże gniewliwie. — Gdy jednak pracowało się dzień cały, trudno jest przez noc utrzymać się na nogach.
 — Masz pomocników? — pytał Desvignes.
 — Tylko do robót w ogrodzie. Mówiłem już niejednokrotnie panu Verrière, iż trzebaby przyjąć leśniczego do parku.
 — Za zbytby to drogo kosztowało, mój kochany — rzekł śmiejąc się, Verrière.
 — Za dwieście franków miesięcznej pensyi, jakąby ten człowiek pobierał, ocaliłbyś pan zwierzynę, dwa razy tyle wartości mającą — odparł Forestier. — Lecz raczcie się zatrzymać, panowie — dodał — zdaje mi się, iż tu odnajdę bażanta, słyszę, jak odżyw się, poruszając suchemi liściami.
 Arnold z bankierem przystanęli.