Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/948

 — Przywołać natychmiast odźwiernę! — rozkazał naczelnik.
 Kobieta przybiegła zdyszana.
 — Czy pani bywałaś w mieszkaniu pana Piegzy? — zapytał.
 — Tak panie. Niekiedy przynosiłam mu listy.
 — Znałaś pani meble, jakie posiadał.
 — Doskonale!
 — W tem miejscu nic tu nie stało?
 — Owszem... tu stało biurko, napewno. Ach! nie ma go teraz... Co to jest... co się to znaczy? Jakiż czart mógł je ztąd wynieść?
 — Nie zauważyłaś pani, aby je kto ztąd wynosił przed, kilkoma dniami, lub on sam przed wyjazdem nie wydawał, go komu?
 — Nie, nic podobnego nie dostrzegłam.
 — Nikt nie przychodził tu do niego podczas jego nieobecności?
 — Nikt.
 — Jesteś tego pewną?
 — Jestem pewną, panie.
 Tu nagle zadumawszy się odźwierna uderzyła się w czoło.
 — Ach! — zawołała.
 — Cóż takiego... Przypomniałażeś pani coś sobie?
 — Tak, panie... ale to nie może mieć żadnej łączności z tą sprawą.
 — Mów jednak...
 — Otóż panie, ja zrazu nie zwróciłam na to uwagi, lecz teraz rzecz ta dziwną mi się być wydaje.
 — Cóż takiego? wytłomacz się jaśniej...
 — Dziś rano, pomiędzy dziesiątą a jedenastą, gdym tu wchodziła na schody, udając się do jednego z lokatorów, spostrzegłam przed sobą posłańca, niosącego na plecach sprzęt jakiś, kołdrą okryty. Zapytałam go, do kogo idzie? Odpowiedział, że idzie na czwarte piętro do lokatora, którego wymie-