Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/95

 — Tak... jeśli jestem w usposobieniu — mruknął Trilby.
 — Zawsze w niem jesteś... zawsze! nieprawdaż, panie Will Scott? — pytał podrostek.
 — Jakto... i mnie znasz także? — zawołał irlandczyk z uśmiechem.
 — Do czarta! jesteś pan nierozłącznym przyjacielem pana Trilby — rzekł chłopiec. — I ciebie również podziwiam, gdy z długim biczem w ręku, w sukni z ogonem i w szerokich, złotem naszywanych pantalonach, podrzucasz jajka indycze, chwytając je w powietrzu. Jestem dzieckiem naszego okręgu, stałym gościem cyrku Fernando.
 — Lecz czemże mogę służyć panom? — przerwał właściciel zakładu.
 — Najprzód dwa kieliszki piołunówki — odrzekł Scott — a później pomówimy o reszcie.
 — Będziecie więc jedli u mnie śniadanie?
 — Tak... lecz chcielibyśmy coś niezwykłego... wykwintnego... Pragniemy ugościć pewnego dżentelmena, dyrektora cyrku amerykańskiego, który nas angażuje do siebie.
 — Podam więc wam na pierwsze danie królika, chwałę mojego zakładu.
 — Schocking! — zawołał Trilby z tak komićznem skrzywieniem, iż młody wyrostek wybuchnął śmiechem.
 — Nie... nie! żadnych królików! — poparł Will Scott. — Ja sam podyktuję potrawy.
 Gospodarz zakładu wziął szyfrową tabliczkę wraz z kawałkiem kredy i gotów był do pisania.
 Scott dyktował:
 — Szynka York i liońska kiełbasa, sardele ze świeżem masłem. Łosoś w majonezie, schab z młodemi kartofelkami. Sałata i legumina. Na deser ser Chester, owoce, kawa i likiery. Co zaś do wina, daj pan najlepsze, jakie masz w swojej piwnicy.
 — A! do kroć tysięcy! — zawołał młody chłopiec, nie mogąc powściągnąć się dłużej. Otóż prawdziwa uczta Baltazara!