Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/957

 Irlandczyk rzucił sto sous majtkowi, który go przywiózł, rozkazując mu wraz z łodzią odpłynąć, poczem poszedł za Dicksonem do jego kabiny, gdzie po kilku krótkich wspomnieniach przeszłości, następująca między obydwoma zawiązała się rozmowa:
 — Lubisz zawsze jak dawniej zarabiać pieniądze? — zapytał Trilby.
 — Zawsze... To tylko lubię i to jest celem mego życia.
 — Cóżbyś powiedział na propozycyę zarobku trzech tysięcy franków?
 — Powiedziałbym, że naprzód ją przyjmuję, a potem zapytałbym, co trzeba czynić, by te tysiące pochwycić do kieszeni?
 — Zrobić rzecz najłatwiejszą w świecie! Nie dozwolić komuś dostać się do Anglii.
 — Do czarta! Zgładzić jakieś indywiduum, podróżujące dla przyjemności, lub interesów, rzecz niebezpieczna.
 — Lecz trzy tysiące franków, to suma.
 — Prawda: O sposób jednak tu chodzi. Masz jakiś plan ułożony ku temu?
 — Mógłżebyś dziś wieczorem odpłynąć do Plymouth?
 — Wszystko mogę uczynić, co mi się podoba; jestem panem siebie.
 — Ale czy mógłbyś sam tylko odpłynąć?
 — Nie, dziś niepodobna mi tego uczynić.
 — Dlaczego?
 — Jutro mam odwieźć ładunek kontrabandy cygar, potrzebuję do tego dwóch ludzi.
 — W tej naszej sprawie świadków unikać należy.
 Dickson zadumał się przez parę minut; a potem rzekł nagle:
 — Wszystko to da się ułożyć.
 — Znalazłeś środek na pozbycie się wskazanej przezemnie osobistości, tak, by nie posądzono nas o zbrodnię?
 — Znalazłem.