Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/970

 — Zapalić latarnię! — rozkazał Dickson — spojrzeć na busolę.
 Światło natychmiast zabłysło na przodzie statku.
 — Gdzie jesteśmy? — zapytał kontrabandzista.
 — Płyniemy na wschód... — ozwał się głos majtka, stojącego przy busoli.
 Dickson nacisnął ster, zmieniając kierunek statku, i nic więcej słychać nie było, jak tylko świszczenie wichru przez liny i plusk fal wokoło okrętu.
 W kabinie Misticot z Trilbym położyli się na dwuch hamakach; kajutę oświetlała lampka wisząca, której światło nie przenikało na zewnątrz.
 Okienka kabiny szczelnie były zamknięte.
 Trilby zdawał się spać. Misticot, leżąc z otwartemi oczyma, wsłuchiwał się w harmonijny szum wichru i fal.
 — Chciałbym być marynarzem... — myślał sobie. I wyobraźnia wiodła chłopca w fantastyczne podróże marzeń.
 Nagle wyrwanym został ze swych dumań gwałtownem zwolnieniem biegu statku. Przyśpieszone kroki dały się słyszeć na pokładzie.
 Trilby zerwał się, udając ze snu przebudzonego.
 — Która godzina? — zapytał.
 — Północ... — odrzekł Misticot, spojrzawszy na zegarek.
 — Znajdujemy się na morzu od szóstej. Wkrótce przybędziemy.
 Otwarto drzwi kabiny. Majtek w nich się ukazał.
 — Możecie panowie wyjść na pokład — zawołał — wszak-że proszę nie czynić hałasu i mówić cicho. Wpływamy do zatoki Plymouth.
 Irlandczyk wyszedł z Misticotem.
 Dickson przy sterze posadził jednego z majtków w swojem następstwie.
 — Zgasić latarnię! — zawołał, spojrzawszy na busolę i kartę żeglugi. — W ciągu godziny będziemy na pięćset metrów od skalistego wybrzeża.