Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/980

 — Piękny rezultat... Niezaprzeczenie moralny. Kto jednak zwróci mi koszta, jakie naprzód będę musiał wyłożyć?
 — Posłuchaj pan... ja ci coś przedstawię w tym interesie...
 — Cóż takiego?
 — Ustąp mi pan te oba weksle na własność.
 — Ileż mi pan dasz za nie?
 — Sumę, jaką przedstawiają... dziesięć tysięcy franków.
 Robert spojrzał na mówiącego z osłupieniem.
 — Na seryo pan to mówisz? — zapytał.
 — Ja nie mam zwyczaju żartować w pieniężnych interesach.
 — A zatem pan potrzebujesz trzymać wicehrabiego de Neryey w ścisłej zależności?
 — Być może...
 — Mój kolego, jesteś przebiegłym, jak widzę.
 — Dziękuję za komplement. No! jakże, zgadzasz się na propozycyę?
 — W jaki sposób zapłacisz?
 — Gotówką.
 — Kiedy?
 — Natychmiast. Wypłacę za otrzymanym od ciebie podpisem na blankiecie. Mam przy sobie pieniądze.
 — Pomiędzy kolegami winno nastąpić porozumienie. Zgadzam się zatem.
 — Per Bacco! byłem tego pewien.
 — Nakreślę akt ustępstwa tego wekslu.
 — A ja tymczasem odliczę dziesięć tysięcy franków.
 W dziesięć minut później Agostini otrzymał wzamian za paczkę banknotów wraz z wekslem akt ustępstwa tegoż, napisany według reguł, oraz list wraz z własnoręcznym podpisem Haltmayera, a pożegnawszy Roberta, wsiadł do powozu, rozkazując się zawieść na ulicę de Monceau, do Melanii Gauthier, rozkochanej obecnie do szaleństwa we Fryderyku Bertin, którą ten nędznik niemiłosiernie eksploatował z pieniędzy.