Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/988

 — Ha! widzę, iż pan nie znasz mej matki — zawołał de Nervey. Uparta, jak muł... Skoro raz powie: „nie“, nic zmusić jej nie jest w stanie do zmiany postanowienia.
 — Gdyby jednakże który z pańskich przyjaciół podjął się wyjednać u niej to zezwolenie...
 — Który z moich przyjaciół?
 — Tak... naprzykład pan Haltmayer?...
 Posłyszawszy to nazwisko, Jerzy zarumienił się, a potem zbladł nagle.
 — Dlaczego Haltmayer, nie inny? — wybąknął zcicha.
 — Ponieważ on bardziej niźli ktokolwiekbądź, znalazłby zasadę, niezłomną zasadę, do przekonania pani de Nervey.
 — Nie rozumiem pana... — zawołał Jerzy z widocznem pomieszaniem.
 — Na seryo pan mnie nie rozumiesz? — pytał włoch szyderczo.
 — Tak mi się zdaje.
 — To źle się panu wydaje. Nie zmuszaj mnie pan, bym ci to jaśniej wytłumaczył; rozumiesz mnie bowiem doskonale!
 — Haltmayer jest nieobecnym w Paryżu, a nawet we Francyi... — rzekł de Nervey.
 — Przeciwnie, on jest w Paryżu, jest we Francyi. Spotkałem go wczoraj u jednego z moich kolegów, którego pan znasz być może, mianowicie u niejakiego pana Robert, przy ulicy des Martyrs.
 Jerzy otarł czoło potem zroszone, chwiejąc się cały.
 — Tenże sam Robert — ciągnął dalej Agostini — w obecności Haltmayera dał mi dwa weksle... Pan wiesz, o czem ja mówię.
 De Nervey przerażony wyciągnął ręce błagalnie ku Agostiniemu.
 — Milczenie... na Boga, milczenie... — wyszepnął ze drżeniem.
 — A! zrozumiałeś mnie pan więc... — odrzekł włoch — nie wątpiłem o pańskiej inteligencyi, panie wicehrabio. Te