Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1003

 — A! przebóg, to szczęśliwe spotkanie! — zawołał student ściskając Wiktora za rękę.
 — Na honor, tak, panie Pawle i wiedząc od pana Verdier że nadejdziecie, czekałem na was zniecierpliwością. Papa i mama Baudu i moja mała Stefcia, chcę panu podziękować za trud, jakiś sobie zadał, chodząc ze mną do mego wuja do Bercy.
 — To ja jestem i będę ci zawsze obowiązany, kochany Wiktorze, gdyż ten wieczór zdecydował moje szczęście.
 I wskazywał na Renatę, która się uśmiechała do Wiktora.
 — Pańskie szczęście było pogrzebane pod śniegiem... — odpowiedział ten ostatni — szczęściem wydostaliśmy je... Czyś pani zupełnie już przyszła do zdrowia?
 — O! zupełnie... dzięki moim dobrym przyjaciołom...
 — Ponieważ tu jesteście, czy pozwolicie przedstawić sobie moją narzeczoną?...
 — Zachwycona będę z jej poznania i przepowiadając, że z takim jak pan mężem będzie szczęśliwa.
 Baudu, jego zona i Stefania, szeptali przy kantorze.
 Wiktor wezwał ich gestem.
 Zbliżyli się i przedstawienie się odbyło; Baudu prosił, aby go zaszczycono przyjęciem absyntu przez mężczyzn, a madery przez damy, która to łaska była mu wyświadczona bez oporu.