Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1004

 Tymczasem jasnowłosa Zirza pytała po cichu Renaty:
 — I cóż?
 — Tak jestem uradowana; iż mi się wydaje że marzę!..
 — Ojciec jego??
 — Najlepszy w świecie człowiek... Przyjął mnie jak swoją córkę i małżeństwo zostało zdecydowane...
 — Kiedyż się odbędzie?
 — Zaraz jak tylko Paweł zostanie adwokatem... Najdalej za pół roku...
 — Droga Renato!...
 I dziewczęta z wylaniem uścisnęły się za ręce.
 — Ale — rzekł Wiktor — spodziewam się, że nie po to przyszliście, aby zaraz powracać...
 — Odejdziemy wtedy dopiero, gdy będzie czas na obiad — odpowiedział Paweł.
 — Na obiad? Ależ tu są obiady i to bardzo dobre. Zapewniam was, że moja przyszła świekra gotuje tak, że można sobie palce oblizać!
 — Nie słuchajcie — rzekła mama Baudu ze śmiechem. — Nie długo on gotów powiedzieć, że ja zakasuję najlepszych kucharzy w Paryżu.
 — Powiem — potwierdził Wiktor — i powiem prawdę.
 Przekonamy się o tem — rzekł znowu Paweł — ale z warunkiem, że Wiktor i jego przyszła jeść będą z nami.