Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1007

 — Ja, przede wszystkiem powiadam abyś miał zimną krew...
 — Czy to podobna aby ją mieć?...
 — Ma się ją, jeżeli się chce, a strach jest złym doradcą...
 Paskal upadł na krzesło, zgnębiony, dyszący.
 — I to mój syn... — szepnął — mój syn stawia przedemną przeszkody! — Zaraz o nim pomówimy. Ale jeszcze raz, otrząśnij że się ze strachu.
 — Czyż on nie jest usprawiedliwiony?
 — Ja wiem, że w pierwszej chwili oprzeć się mu nie można. Ja sam przed chwilą straciłem głowę, widząc razem zmartwychwstałą umarłą i nieznajomego który ścigał Jarrelonge’a onegdaj wieczorem i gdyby nie ja, byłby go z pewnością dopędził.
 — Jarrelonge nas zgubi... — wyjąkał Paskal narzekające.
 — Jarrelonge będzie milczał... — odpowiedział Leopold.
 — Czyś tego pewny?
 — Tak, do kroćset, jestem tego pewny...
 — Jakże mu nakazać milczenie.
 — Czyniąc go niemym na zawsze... Obecnie on pierwszy powinien zniknąć... Ta przeklęta zwrotka zbyt często daje się słyszeć z ust jego... Trzeba mu ją wpakować w gardło.
 — Jeszcze zbrodnia... — szepnął przedsiębierca.
 — Ba! jedna mniej, jedna więcej... A zresztą czyż to zbrodnia?... Jesteśmy w wypadku pra-