Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1008

wnej obrony... Każdy ma prawo bronić swojej skóry...
 — Masz słuszność.
 — Jeszczeby też!
 — Czy wiesz, gdzie wyszukać tęgo łotra?
 — Nie, ale kto dobrze szuka ten z pewnością znajduje... a ja dobrze będę szukał...
 — Co zaś do Renaty?
 — Tym razem ona mi nie ujdzie...
 — Czyż jej śmierć jest konieczna! Zastanawiam się, że ona nie zna ani swego ojca, ani matki i nie wie nazwiska notaryusza, do którego był adresowany list pochłoniony przez Marnę wraz z trupem Urszuli... Nic nią nie może kierować... Gdybyśmy ją zostawili przy życiu?...
 Leopold wzruszył ramionami.
 — Serce kurczęce! — zawołał. — W chwili, kiedy by się tego można najmniej spodziewać, ciebie porywają przystępy czułości, któreby mnie bardzo śmieszyły, gdyby nie przestraszały! Zrozumże, że Renata może kiedyś się znaleźć w obec swojej matki. Że twój syn Paweł — (jakkolwiek mu radziłeś aby nic nie mówił) — może o niej wspomnieć Małgorzacie Bertin i że od słówka do słówka, od zdania do zdania, od wywodu do wywodu, światło może zabłysnąć i matka odgadnąć swoją córkę!
 — Prawda... — odpowiedział Paskal schylając głowę. — Trzeba ażeby znikła... Ale Paweł.
 — Więc co?
 — Paweł ją zechce pomścić...