Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1015

 Pierwszy raz w życiu miała się znaleźć sama w obcym domu.
 To osamotnienie przypominało jej całą smutną przeszłość.
 Łzy nabiegły jej do oczu.
 Oparła się temu wzruszeniu i ukląkłszy przy łóżku, szukała w modlitwie spokoju i odwagi.
 Oczekiwanie jej nie było zawiedzione... — Jej smutne myśli rozproszyły się niby czarem... Wstała uspokojona, wzmocniona i udała się na spoczynek, myśląc o nieznanej matce i o Pawle którego kochała, i prawie natychmiast zasnęła.
 Nazajutrz wstała wcześnie.
 Trzeba było objąć obowiązek wyszukany jej przez Zirzę.
 Zrobiła ład w swojem małem gospodarstwie, prędko się ubrała i poszła na bulwar Beaumarchais, do magazynu pani Laurier.
 Ta czekała na nią, przyjęła przyjaznym uśmiechem, pochwaliła ją za akuratność i aż do śniadania, obznajmiała z biegiem interesów.
 Renata była intelligentna.
 Wieczorem wydawało się, że już oddawna była obznajmiona z handlem, co przy odejściu znowu spowodowało pochwałę pani Laurier.
 O dziewiątej dziewczę powróciło na ulicę Beautreillis.
 Odźwierna zatrzymawszy ją w bramie, oddała jej list.
 Był to list od Pawła.