Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1018

 Otóż przedsiębierca nie dawał znaków życia.
 — Zatem wszystko w porządku — wywodził wniosek bandyta — i mam czas do skombinowania swoich planów.
 Pewnego poranku miał wyjść, gdy gwałtowny brzęk dzwonka, odzywający się nagle, wstrząsnął go nerwowo.
 Zawsze oględny i stawszy się bardzo niedowierzającym od czasu sprawy z Jarrelonge’m, Leopold świderkiem Wykręcił we drzwiach dziurkę prawie niewidoczną, która mu pozwalała poznać przychodzących.
 Zbliżył się na palcach, nie chcąc zdradzić swojej obecności żadnym szmerem i przyłożył do tego otworku lewe oko.
 — To Paskal... — szepnął bardzo niespokojnie. — Co się tam dzieje?...
 I spiesznie otworzył.
 Przedsiębiorca widocznie wzruszony wszedł.
 Leopold zamknął drzwi za nim.
 Paskal już minął przedpokój i przestąpił próg pokoju służącego za salon.
 Za nim szedł jego krewny.
 — Co cię sprowadza? — rzekł do niego.
 — Dzieje się rzecz dziwna, niepojęta, która mnie mocno zajmuje...
 — I cóż to za rzecz?
 — Zagadka do odgadnienia.
 — Wytłómacz się.
 — Oto jest wyjaśnienie.