Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1020

 W miarę jak gorączkowy niepokój Paskala wzrastał, Leopold przychodził do zimnej krwi.
 — No, no!... — rzekł spokojnie. — Zbyt wiele nerwów, a za mało zastanowienia!...
 — Czy odgadujesz tę zagadkę?
 — Wcale nie.
 — I jesteś spokojny?
 — Dla czegóżby nie?
 — Pomyśl, że te stawiennictwo w gabinecie sędziego śledczego musi mieć ważny powód!...
 — To nie ma wątpliwości, ale dla czegóż powód ten miałby być groźnym. Prawdopodobnie, a nawet rzecz to pewna, że sędzia chce cię przesłuchać, nie jako obwinionego, lecz jako świadka...
 — Świadka, czego? Nie wiem o żadnym interesie, w którymby moje świadectwo mogło być użytecznem...
 Leopold uderzył się w czoło.
 — Doprawdy? — zapytał z uśmiechem.
 — Zaiste... tak mi się zdaje...
 — To ci się źle zdaje...
 — Odgadłeś?
 — Od razu...
 — A to jest?
 — Sprawa Terrys, mój dobry!... Czyżbyś ty przypadkiem o niej zapomniał?...
 Usłyszawszy te wyrazy: sprawa Terrys, Paskal zbladł jak trup.
 Leopold ujrzał tę bladość i wzruszył ramionami.