Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1029

 — Już ją zaspokoiłem — rzekł.
 — Zapłaciłeś pan hrabiemu — zawołał sędzia śledczy nie ukrywając zadziwienia.
 — Tak, panie.
 — Kiedy?
 — W dniu 16 zeszłego miesiąca. W tym dniu widziałem pana de Terrys po raz ostatni. W zamian za spłaconą summę hrabia z wrócił mi akt, który mnie czynił jego dłużnikiem.
 — Zatem akt ten jest w pańskiem ręku.
 — Bez wątpienia.
 — I w pańskiej księdza kassowej zapisana jest wypłata miliona?
 — Naturalnie.
 — To dobrze.
 Po chwili milczenia urzędnik zaczął:
 — Znając hrabiego od pięciu lat, czyś pan wiedział o jego chorobie?
 — Uwadze mojej nie mógł uniknąć stan jego powolnego wyniszczenia.
 — Czy on mówił o swoich cierpieniach?
 — Czasami, lecz rzadko.
 — Czemu je przypisywał?
 — Podeszłemu już wiekowi, a nadewszystko wycieńczeniu, będącemu następstwem jego długich podróży.
 — Czyś pan podzielał jego mniemanie?
 — Nie miałem żadnego powodu być przeciwnego zdania.