Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1031

 — Rozumie się... o tyle o ile to mogła okazać jej mało wywnętrzająca się natura.
 — Co pan myślisz o charakterze tej panienki?
 — Panna Honory na zawsze mi się wydawała zimną, dumną, chciwą niepodległości, ale według mnie, ona posiada wielkie przymioty...
 — Jakaż była o niej opinia osób otaczających?
 — Ta, jaką wyraziłem...
 — Czy hrabianka otaczała ojca bacznem staraniem?
 — Nie wiem.
 — Czy ona przygotowywała mu napój?
 — Nie wiem.
 — Czy pan to znasz?
 Zadając to pytanie, urzędnik pokazywał Paskalowi tackę z karafką, łyżeczkę i szklankę zabrane z gabinetu hrabiego i stojące na biurku, pod ręką.
 Przedsiębierca przyjrzał się tym przedmiotom.
 Pan de Terrys używał ich w jego obecności w dniu ostatniego widzenia się między niemi.
 — Znam te przedmioty — odpowiedział.
 — Gdzieś je pan zauważył?
 — W gabinecie mego nieszczęśliwego przyjaciela... Na szklance znajduje się wyryta jego cyfra, a łyżeczka jest z jego herbem i koroną hrabiowską o dziewięciu gałkach.
 — To prawda... Czy z podczas odwiedzin nie a uważałeś pan, aby do tej szklanki nalewano jaki płyn lub co innego i przygotowywano napój.
 Paskal nieznacznie zadrżał.