Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1037

 Sędzia śledczy ukłonił się, jakby dając do zrozumienia, że był zadowolony z tej odpowiedzi.
 — Nie będę pana dłużej fatygował... — rzekł. — Zeznanie pańskie będzie panu odczytane, pan je podpiszesz i będziesz swobodny...
 Sekretarz sędziego śledczego natychmiast zaczął nosowym głosem czytanie zapytań zadawanych przez niego świadkowi, poczem położył papier przed Pakalem Lantier i podał mu pióro.
 Przedsiębiorca podpisał pewną ręką.
 — Już wszystko... — rzekł wtedy do niego pan Villeret, kłaniając mu się, Paskal oddał ukłoń i wyszedł.
 Biegnąc prawie minął korytarz, mając twarz i minę człowieka, którego rozum szwankuje.
 Zimna krew, siła woli, której dawał tak silne dowody, już znikły.
 Są ludzie, co zaczynają drżeć, gdy sobie ¿dadzą sprawę z niebezpieczeństwa, w którem zachowali spokój.
 Lantier należał do ich liczby, gdyż drżał na całem ciele.
 Przybywszy do schodów, któremi się schodzi na dziedziniec pałacu sprawiedliwości, musiał się zatrzymać i oprzeć o mur.
 Był jak śmierć blady.
 Nogi jego nie mogły już utrzymać ciężaru jego ciała.
 Przez kilka sekund myślał ze zemdleje i padnie na flizy.