Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1052

jego bicia i tracąc równowagę, stoczyła się z krzesła na podłogę.
 Sekretarz i dozorca poskoczyli ku niej i podnieśli ją.
 — Ach! — pomyślał z radością pań Villeret, przekonany, źe nareszcie dotknął czułej struny — tym razem celnie trafiłem... Czuje że jest zgubioną...
 — Co trzeba czynić? — zapytał dozorca.
 — Zawołaj woźnego i wynieście obwinioną...
 Rozkaz ten został po kilku minutach wykonany.
 Sekretarz usiadł, kiwając głową z wyrazem znaczącym.
 — Protokół nie jest podpisany, panie sędzio — rzekł.
 — Jutro pan pójdziesz do Ś-go Łazarza... i przeczytasz go pan obwinionej, która go podpisze...
 — Dobrze, panie sędzio.
 — A! ta dziewczyna jest nie byle jakiej siły!... — mówił dalej sędzia pokoju.
 — Być może że ona za sobą ma siłę prawdy... — rzekł szczerze sekretarz.
 Pan Villeret spojrzał na swego podwładnego z glębokiem zdziwieniem.
 — Miałżebyś ją za niewinną? — zawołał.
 — Nie uważam ją za winną.
 — Ależ to nierozsądek! Ponieważ jest obwinioną, to samo to zemdlenie dostatecznie dowodzi o trafności zadanego przezemnie ciosu... Zrozumiesz to, zastanowiwszy się trochę...