Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1054

 Ujrzawszy że wchodził zadyszany, ze zmienioną twarzą, ponurem spojrzeniem, pojął, że w pałacu sprawiedliwości zaszło coś niezwyczajnego.
 Paskal podszedł do stryjecznego brata.
 — Mam ci coś powiedzieć... — rzekł do niego.
 — Więc słucham.
 — O! nie tutaj!...
 — Masz powóz?
 — Nie.
 — Biegnij prędko, postaraj się o niego. Ja zapłacę i przyjdę do ciebie.
 Przedsiębiorca opuścił piwiarnię i zawołał na próżną dorożkę, przejeżdżającą przed teatrem, wracając na stacyę przy wybrzeżu.
 Były więzień prawie natychmiast wyszedł i połączył się ze swoim krewnym.
 — Gdzie jechać? — zapytał woźnica.
 Wspólnicy nie mieli oznaczonego celu.
 Im szło tylko o to, aby mogli swobodnie porozmawiać, nie będąc podsłuchiwanemu.
 — Jedz ulicą Rivoli i ulicą Ś-go Antoniego aż do Bastylii — odpowiedział Leopold; potem pojedziesz bulwarem Beaumarchais...
 — Na godziny?
 — Rozumie się!...
 Woźnica spojrzał na zegarek i potrząsnął lejcami po nad grzbietem szkapy, która się puściła małym truchcikiem.
 — No i cóż się tam dzieje? — zapytał zbieg z więzienia w Troyes. — Patrząc na twoją twarz po-